Marjolein Porsius schaatst bij de Landelijke Vereniging van Schoonrijders. Trainen, wedstrijd rijden en in klederdracht schaatsen, net als de andere leden van de Alkmaarse groep. Niets bijzonders, toch?
“Ik ben slechtziend”, vertelt Marjolein. “Ik schaats met een partner in Alkmaar. Mijn medeleden komen me thuis ophalen en zo kan ik trainen en wedstrijden rijden.”
Marjolein leerde al jong schaatsen. Nog voor ze last kreeg van haar beperking. Maar die slechtziendheid is voor het schoonrijden nooit een probleem geweest. “Schoonrijden is een mooie sport. Je hebt een partner en met hem doe je alles samen. Hij kan de baan in de gaten houden en geeft aan hoe ik moet rijden. Het is veel rustiger dan hardrijden of kunstschaatsen. Alleen als we op natuurijs rijden, buiten, dan is het wel lastig als ik gleuven in het ijs niet zie. Maar vallen hoort nu eenmaal bij schaatsen.”
De Landelijke Vereniging van Schoonrijders (LVS) bestaat nu bijna 70 jaar. Ze heeft meer dan 200 leden, waarvan er zo’n 45 meedoen aan wedstrijden. De schaatsers trainen elke week op een van de kunstijsbanen in Nederland.
Volgens Marjolein was het vanzelfsprekend dat ze gewoon mee kon doen met het verenigingsleven. “Toen ik me aanmeldde heb ik bijvoorbeeld niet gezegd dat ik een beperking heb. Ik ging met een vriendin mee en ze zagen wel hoe goed ik kon schaatsen. Binnen de vereniging is alles daarna vanzelf gegaan. Ze houden rekening met me. Maar omdat je het niet aan me ziet, heb ik in het begin wel een keer uitgelegd wat mijn beperking inhoudt. Ik heb ze met zo’n bril laten ervaren wat dat is, kokerzicht.”
Alleen het reizen is wat lastig, zeker als er wedstrijden of demonstraties zijn in het land. “Ik kan altijd wel met iemand mee heen- en terugrijden. Natuurlijk betaal ik dan mee aan de benzine. Het lijkt zo gewoon, maar als ze me niet thuis zouden komen ophalen, dan zou ik niet mee kunnen doen. De tijd die ze voor me nemen en het altijd omrijden, dat is toch iets extra’s.”
